کد مطلب:315755 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:202
بطل العلقمی
پهلوان علقمی؛ علقمی نام نهری است كه حضرت عباس علیه السلام در ساحل آن به شهادت رسید آن نهر كه یك راه برای برداشتن آب داشت در احاطه لشكریان فرزند مرجانه بود تا نگذارند گل بوستان رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم و سید جوانان اهل بهشت و زنان و كودكان و یاران وی از آب آن بنوشند. قمر بنی هاشم علیه السلام با شجاعت ودلیری كه داشت آن لشكر را متفرق و وارد آن نهر شد كه چند مرتبه به آن نهر دست یافته بود ولی در مرتبه ی آخر در ساحل آن به شهادت رسید از این رو به بطل العلقمی لقب یافت. [1] .
القاب دیگری برای حضرت ابی الفضل العباس علیه السلام در میان عرب ها رایج است كه از آوردن آن صرف نظر می نمایم به كتاب بطل العلقمی ج 2 ص 116 - 118 مراجعه شود.
شاعر خوش قریحه شیرین سخن «آهی» درباره ی بعضی از این القاب چنین سروده است:
شهسواری كه نگهبان حریم دین است
قمر برج شجاعت علوی آیین است
لقبش ماه بنی هاشم و نامش عباس
ساقی تشنه لبان از شرف تمكین است
مرتضی بوسه بزد روز ولادت دستش
هدفش علقمه و دست و رخ خونین است
شب عاشور بدی حافظ ناموس خدا
پاسدار حرم محترم یاسین است
اهرمن برد شبانگاه امان نامه برش
ایزدی دست كجا پیرو آن ننگین است
[ صفحه 63]
روز جان باختنش تشنه برون شد ز فرات
چون به یاد لب خشكیده ی شاه دین است
زاده ی دست خدا داده به راه دین دست
پشت پا زد به مجاز آنكه حقیقت بین است
دست حاجات جهانی به سویش باشد باز
كه درش باب حوایج به شه و مسكین است
دستگیر ضعفا یاور افتاده ز پا
همه جا عقده گشای دل هر غمگین است
ذكر هفتاد و دو ملت گه سختی نامش
نام او چون كه به آلام جهان تسكین است
ای علمدار شه كرببلا باب نجات
روز و شب ورد زبان همه عالم این است
گره كار فروبسته ی ما را بگشای
كه در این عصر و زمان مشكل ما سنگین است
از خدا خواه كه آید فرج حجت عصر
كان زمان زندگی تلخ بشر شیرین است
«آهی» از مدح علمدار حسینی عباس
شعر شیوای خوشت درخور صد تحسین است [2] .
القاب دیگری برای حضرت ابی الفضل العباس علیه السلام در میان عرب ها رایج است كه از آوردن آن صرف نظر می نمایم به كتاب بطل العلقمی ج 2 ص 116 - 118 مراجعه شود.
شاعر خوش قریحه شیرین سخن «آهی» درباره ی بعضی از این القاب چنین سروده است:
شهسواری كه نگهبان حریم دین است
قمر برج شجاعت علوی آیین است
لقبش ماه بنی هاشم و نامش عباس
ساقی تشنه لبان از شرف تمكین است
مرتضی بوسه بزد روز ولادت دستش
هدفش علقمه و دست و رخ خونین است
شب عاشور بدی حافظ ناموس خدا
پاسدار حرم محترم یاسین است
اهرمن برد شبانگاه امان نامه برش
ایزدی دست كجا پیرو آن ننگین است
[ صفحه 63]
روز جان باختنش تشنه برون شد ز فرات
چون به یاد لب خشكیده ی شاه دین است
زاده ی دست خدا داده به راه دین دست
پشت پا زد به مجاز آنكه حقیقت بین است
دست حاجات جهانی به سویش باشد باز
كه درش باب حوایج به شه و مسكین است
دستگیر ضعفا یاور افتاده ز پا
همه جا عقده گشای دل هر غمگین است
ذكر هفتاد و دو ملت گه سختی نامش
نام او چون كه به آلام جهان تسكین است
ای علمدار شه كرببلا باب نجات
روز و شب ورد زبان همه عالم این است
گره كار فروبسته ی ما را بگشای
كه در این عصر و زمان مشكل ما سنگین است
از خدا خواه كه آید فرج حجت عصر
كان زمان زندگی تلخ بشر شیرین است
«آهی» از مدح علمدار حسینی عباس
شعر شیوای خوشت درخور صد تحسین است [2] .
[1] العباس، قرشي، ص 32.
[2] ستارگان درخشان، ج 15، ص 72 و 73.